جایی برای پیرمردها هست
دیروز یکی از دوستانم ازم پرسید که کدام شخصیتِ سینمایی است که رویت تأثیر عمیقی گذاشته است؟ سؤال بظاهر ساده‌ای که من را بشدّت به فکر فرو برد. خُب خیلی از شخصیت‌های سینمایی هستند که من خیلی دوست‌شان دارم: «دود لِباووسکی» در فیلمِ «لِباووسکی بزرگ[1]»، «تراویس بیکل» در فیلمِ «راننده تاکسی[2]» و «بِس مک‌نیل» در فیلمِ «شکستنِ امواج[3]» تنها بخش کوچکی از کاراکترهای دوست‌داشتنیِ فیلم‌ها برای من هستند. اما کدام‌یک از اینها روی رفتار و کردارِ من بطوری که خودم متوجه شده‌باشم تأثیر گذاشته‌اند؟
کمی فکر کردم و بعد یافتم!
مَک‌کاردِل: آن پیرمرد کم‌حرف و نحیف و دوست‌داشتنیِ فیلمِ «12مرد خشمگین[4]». شاید کسانی که فیلم را دیده‌اند حتی تصویر این پیرمرد را هم به‌خاطر نیاورند و چیزی از جملات او در ذهن‌شان نباشد اما این پیرمردِ مهربان چیزی در این فیلم گفت و کاری کرد که تأثیر عمیقی در رفتار من با همه‌ی هم‌سن و سالانِ او گذاشت.
جمله‌ای که مَک‌کاردِل می‌گوید را به‌عمد این‌جا نمی‌نویسم تا خودتان ترغیب شوید و بروید فیلم را ببینید.
اما این نکته را فراموش نکنیم که انسان وقتی پا به سن می‌گذارد دوست دارد که جوان‌ترها از او سؤال کنند، دوست دارد که تجربه‌ای داشته باشد که به‌درد دیگران بخورد و دوست دارد که خاطره‌ای داشته باشد که شنیدنش برای دیگران لذّت‌بخش باشد.
اگر می‌بینید که هم‌نشینی با پیرمردی برای شما کسالت‌آور است لااقل برای او چند دقیقه‌ای فیلم بازی کنید تا او خیال کند که گفته‌های او برای شما مهم است. فکر کند دارد چیزی به شما درس می‌دهد و حرف‌های مهمی می‌زند. به حرف‌هایش گوش کنید و تمام عقایدش را تأیید کنید تا او احساس خسران از عمر هدر رفته‌اش نکند. به لطیفه‌هایش بخندید و از تحلیل‌های سیاسی‌اش انگشتِ حیرت به دهان بگیرید و او را بخاطر این‌همه چیزدانی‌اش تحسین کنید. باور کنید جای دوری نمی‌رود! پیرمردها را تحویل بگیرید تا به سرنوشت مک‌کاردل دچار نشوند.
می‌ترسم از روزی که پیر شوم و کسی از من نخواهد که تجربیاتم را در اختیارش بگذرام...
نفر اولِ ایستاده از سمتِ راست مَک‌کاردِل است. 
[1] The Big Lebowski 1998 ساخته برادران کوئن
[2] Taxi Driver 1976 ساخته مارتین اسکورسیزی
[3] Breaking the Waves 1996 ساخته لارس فون تریه
[4] 12 Angry Men 1957ساخته سیدنی لومت
